ذکر موت چیست؟

شیخ علی زاهد از شاگردان ملا حسین قلی همدانی بود سکوتش دائم و به ندرت سخن می گفت: روزی از ایشان سوال شد که استاد شما، شاگردان خود را به چه چیز تربیت می کرد ؟فرمود: به ذکر موت وبه بعضی از ارادتمندان خود می فرمود چنانچه شخصی یکسال در شب ها در سجده (با حضور قلب) چهار صد بار بگویید ((لا اله انت سبحانک انی کنت من الظالمین))(ذکر یونسیه)از عالم طبیعت خارج می شود.

 مسئله‌ی مرگ به گونه‌ای است که یک مسئله‌ی حتمی است اگر در وجود انسان این واقعیت ریشه پیدا بکند، برای انسان باور بشود، حالت بشود هادم الذّات است، لذّت‌ها را هدم می‌کند و این بیان را خوب است من از بیان امام صادق (صلوات الله علیه) در این زمینه این را بخوانم بعد به حرف خود ادامه بدهم. این بیانی که عرض می‌کنم بیان امام صادق (ع) است باز بیانی است که می‌رسد به وحی و الهام و به بیان حق می‌رسد خوب دقت کنید بیان امام صادق است «قَالَ الصَّادِقُ‏» در مصباح الشریعه باب 83، باب ذکر الموت آن‌جا است قسمتی نقل می‌کنم امام صادق (ع)در همین‌جا فرمود «ذِکْرُ الْمَوْتِ یُمِیتُ الشَّهَوَات» اگر حالت ذکر موت در وجود انسان باشد این شهوت‌ها را در وجود انسان می‌میراند «یُمِیتُ الشَّهَوَاتِ فِی النَّفْس‏» شهوت‌ها را در نفس می‌میراند «وَ یَقْطَعُ مَنَابِتَ الْغَفْلَة» آن منبت‌های غفلت‌ را یعنی محل‌های رویش غفلت را در درون انسان از بین می‌برد، قلع می‌کند «وَ یُقَوِّی الْقَلْبَ بِمَوَاعِدِ اللَّه‏» قلب انسان را به وعده‌های الهی تقویت می‌بخشد «وَ یُرِقُّ الطَّبْع‏» و طبع و دل انسان را هم رقی می‌کند.